Ζωή πέρα από τον ορίζοντα
Είναι αληθινά ειπωμένο από τον Christopher McCandless, «Η χαρά της ζωής προέρχεται από τις συναντήσεις μας με νέες εμπειρίες, και ως εκ τούτου δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να έχουμε έναν ατελείωτα μεταβαλλόμενο ορίζοντα, για κάθε μέρα να έχουμε έναν νέο και διαφορετικό ήλιο».
Όταν ήμουν έφηβος, η Δύση, όπως πάντα, φαινόταν το επίκεντρο των δυνατοτήτων και των ευκαιριών. Μέσα από αυτό το άρθρο θέλω να μοιραστώ τις εμπειρίες μου ως νεαρός μετανάστης στον δυτικό κόσμο τα τελευταία 20 χρόνια. Ήμουν μόλις δεκαπέντε χρονών όταν οι γονείς μου αποφάσισαν να μεταφέρουν τη βάση μας από την Ινδία στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Όντας νέος έφηβος, όπως όλοι σε εκείνη την ηλικία, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος με την ιδέα της Μετανάστευσης και να γίνω Αμερικανός πολίτης, εξερευνώντας εκείνο το μέρος του κόσμου που είχα διαβάσει τόσα πολλά στα βιβλία. Προερχόμενος από το παρασκήνιο των Ενόπλων Δυνάμεων, η ζωή μου ήταν πάντα περιπετειώδης και γρήγορη με έκθεση σε πολλές πολιτείες, πόλεις, πολιτισμούς και υπέροχη ποικιλομορφία, όπως η Ινδία. Όπως όλα τα παιδιά του Fauji (στρατού), όπως τα λένε, έζησα σε ένα πολύ περιπετειώδες αλλά προστατευτικό περιβάλλον όπου είμαστε κατά κάποιο τρόπο κακομαθημένοι μέχρι το μεδούλι με άνεση, ασφάλεια και προσγειωμένες χαρές ζωής. Μου άρεσε αυτή η ζωή.
Τελείωσα τις εξετάσεις μου και ταξιδέψαμε πρώτα στο Ηνωμένο Βασίλειο για διακοπές, οι οποίες ήταν υπέροχες και μαγευτικές, ήταν η πρώτη μου διεθνής έκθεση και μετά φτάσαμε στον ονειρεμένο προορισμό όλων των ΗΠΑ. Οι πρώτες εβδομάδες ήταν σαν ένα όνειρο, όπου όλα ήταν τέλεια, κάναμε διακοπές στην Ουάσιγκτον, το Ορλάντο και το Σιάτλ. Μετά σιγά σιγά μπαίναμε στις πραγματικότητες της ζωής και στις προκλήσεις των νέων μεταναστών.
Μπήκα σε ένα σχολείο όπου ένιωθα μοναξιά και περίεργα επειδή η προφορά μου ήταν διαφορετική από τους περισσότερους άλλους και δεν μπορούσα να καταλάβω την προφορική γλώσσα πολλών μαθητών και το αντίστροφο. Ο τρόπος σκέψης μου και επίσης η έννοια της εκπαίδευσης στο δημόσιο σχολείο ήταν πολύ διαφορετική στην Ινδία, αλλά σύντομα οι δάσκαλοί μου άρχισαν να καταλαβαίνουν την εγγενή δύναμη της εκπαιδευτικής βάσης γνώσεων μου, συμπεριλαμβανομένης της γραμματικής ορθότητας των γραπτών μου αγγλικών που έλειπε από τους συμμαθητές μου . Μαζί με αυτό, μπήκα σε μια καλοκαιρινή δουλειά στο αεροδρόμιο όπου υποτίθεται ότι βοηθούσαμε τους επιβάτες με όλους τους τρόπους, γλώσσα, αναπηρία, καθοδήγηση τοποθεσίας κ.λπ.
Την πρώτη κιόλας μέρα βοήθησα έναν επιβάτη σε έναν συγκεκριμένο προορισμό στο αεροδρόμιο, μου έδωσε ένα φιλοδώρημα 5 δολαρίων. Πήρα τα χρήματα, αλλά μόλις έφτασα στο σπίτι, έκλαψα με την καρδιά μου στον πατέρα μου λέγοντας ότι στην Ινδία δίνουμε φιλοδωρήματα στους φτωχούς και εδώ παίρνω φιλοδώρημα. Ένιωθα μικρός. Ο πατέρας μου προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι είναι η κουλτούρα εδώ και δεν υπάρχει τίποτα κακό, αυτός είναι ο τρόπος να δείχνεις ευγένεια, αλλά ήμουν πολύ στενοχωρημένος για να το καταλάβω τότε. Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη μου εμπειρία στη νέα κουλτούρα της δύσης.
Η δουλειά μου συνεχίστηκε όλο το καλοκαίρι, και ακόμα θυμάμαι μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, αν δεν μου έδιναν φιλοδώρημα, χρησιμοποιούσα για να στενοχωριέμαι που δεν έβγαλα αρκετά χαρτζιλίκι. Συνάντησα έναν ηλικιωμένο κύριο συνάδελφο που έμαθα ότι μόλις είχε συνταξιοδοτηθεί ως ανώτερος διευθυντής από την Boeing.
Μου είπε ότι δεν έπρεπε απαραίτητα να δουλέψει, μπορούσε να καθίσει στο μεγάλο του σπίτι και απλώς να ασχοληθεί με την κηπουρική. Ήρθε εκεί μόνο για να διασκεδάσει. Σε μια άλλη περίπτωση βρήκαμε έναν βετεράνο πολέμου, έναν αξιωματικό των Αμερικανών πεζοναυτών που οδηγούσε ένα ταξί. Είπε ότι το έκανε αυτό για ευχαρίστηση αφού σε καμία άλλη ασχολία δεν συναντά τόσους πολλούς αγνώστους με τους οποίους του αρέσει να αλληλεπιδρά. Εκεί έμαθα την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Καμία δουλειά δεν είναι μικρή και καμία δουλειά δεν σε κάνει να νιώθεις μεγαλύτερος από το φυσικό σου μέγεθος. Η πολιτική και η επιχειρηματική τάξη εδώ έχουν πολλά να μάθουν από αυτούς. Μετά επέστρεψα στο σχολείο μου. Σταδιακά προσαρμοζόμουν στο νέο περιβάλλον, αλλά μου έλειπε η ζωή μου στην Ινδία μέχρι τον πυρήνα. Σε κάθε ευκαιρία θα ήμουν έτοιμος να επιστρέψω βιαστικά στην Ινδία. Τα επόμενα χρόνια βίωσα πολλές πτυχές της νέας κοινωνίας, κάποιες ήταν καλές και κάποιες με έκαναν να σκεφτώ.
Ταξιδεύαμε συχνά στο Βανκούβερ στον Καναδά, μόνο δύο ώρες μιας υπέροχης γραφικής διαδρομής. Μια άλλη πτυχή έμαθα ότι όταν ζουν στο εξωτερικό οι Ινδοί είναι πιο συνεκτικά Ινδοί παρά στην πατρίδα τους όπου παραμένουν χωρίς πηδάλιο.
Η ζωή μου συνεχίστηκε με ξόρκια παραμονής στην Ινδία και την Αμερική. Οι άνθρωποι στην Ινδία με ζήλεψαν εκεί που τους ζήλεψα κι εγώ. Μετά ήρθε μια φάση στη ζωή μου όπου προχώρησα, έκανα το επαγγελματικό μου πτυχίο και μπήκα στην Bank of America στο κατάστημα Επενδύσεων. Τα πήγαινα καλά επαγγελματικά και μέχρι τώρα δεν είχα καμία σύγκρουση με τη δυτική ζωή. Ταξιδεύαμε γενικά στην Ινδία μια φορά το χρόνο και τώρα άρχισα να βλέπω τη θετικότητα και στη νέα χώρα που κατοικώ. Άρχισα να συνειδητοποιώ το εύρος των ευκαιριών εκεί.
Η ποιότητα ζωής, είτε είσαι πλούσιος είτε φτωχός, είναι ουσιαστικά ίδια με το να τρως παρόμοιο φαγητό, παίρνεις πολύ εύκολα όλες τις βασικές ανέσεις της ζωής, υπάρχει αξιοπρέπεια εργασίας, αξιοπρέπεια όποιας δουλειάς κάνεις και το πιο σημαντικό όχι διαφθορά στο επίπεδο της ζωής του απλού ανθρώπου. Μου πήρε πολλά χρόνια για να το καταλάβω αυτό, αλλά τώρα ξέρω σίγουρα αυτό που είμαι σήμερα οφείλεται στην πολλαπλή έκθεση που είχα στη ζωή μου.
Δεν λέω ότι ως Μετανάστης δεν θα υπήρχαν προβλήματα, σίγουρα θα υπήρχαν γιατί προερχόμαστε από διαφορετική κουλτούρα και ανατροφή και περνάμε από τον πόνο της μεταμόρφωσης. Αλλά όλα αυτά είναι μια φάση, όπως την πρώτη φορά που ένα μικρό παιδί μπαίνει σε οικοτροφείο και κλαίει κάτω από ένα σεντόνι.
Σήμερα τα μέλη της οικογένειάς μου είναι καλά εγκατεστημένα στην Αμερική με τα παιδιά να πάνε πολύ καλά και να έχουν την καλύτερη εκπαίδευση και ευκαιρίες. Έζησα στις ΗΠΑ για 15 χρόνια και είχα πολλές ευκαιρίες να δω τον κόσμο γύρω, Δύση και Ανατολή, προσφέροντας και οι δύο ποιοτικό τρόπο ζωής στους επιχειρηματίες που αναζητούν τύχη. Είμαι πίσω στην Ινδία, εξίσου άνετα και διαχειρίζομαι τη δική μου εταιρεία Μετανάστευσης και Βίζας μετά την ολοκλήρωση του Μεταπτυχιακού μου στις Διεθνείς Επιχειρήσεις.
Εγώ ο ίδιος ως μετανάστης που έχω δει τα καλύτερα της ζωής στην Ινδία και μετά την εμπειρία του αγώνα ενός νέου μετανάστη, μια φάση όπου κάποιος θέλει να επιστρέψει στη ζωή της πατρίδας του, τώρα σε μια φάση σήμερα όπου αγαπώ και τα δύο κόσμους εξίσου για όσα έχουν δώσει σε εμένα και την οικογένειά μου.
Σήμερα είμαι Διευθύνων Σύμβουλος της AKKAM Immigration and Allied Services , η οποία παρέχει λύσεις και πληροί όλες τις απαιτήσεις σχετικά με τη μετανάστευση, τις θεωρήσεις σπουδών και τις συναφείς υπηρεσίες σε πολλούς προορισμούς σε όλο τον κόσμο. Πιστεύω ότι όλοι οι σύμβουλοι και οι πράκτορες μετανάστευσης μπορούν να καθοδηγήσουν τους πελάτες με αυθεντικότητα εάν οι ίδιοι έχουν βιώσει τις πραγματικότητες, τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες σε εγχειρήματα μετανάστευσης.
Πάντα θα συμβούλευα όλους τους πελάτες, τους φίλους και την οικογένειά μου ότι η ζωή είναι μια μοναδική ευλογία, ανοίξτε τα φτερά σας και ζήστε την κίνηση προς τον Ορίζοντα, σας περιμένουν πολλά, μακρινά όνειρα, μερικά σκοτεινά σύννεφα και υπέροχα χρώματα πέρα από τον Ορίζοντα.